Transgender en lesbische partners trouwen volgend jaar.
Een bijzonder Harlinger verhaal over liefde die lichamelijke en geestelijke strijd overwint.
door Wout Gerstel
Twee huizen verder woonde een aantal jaren geleden een gezellig gezin naast ons in een van de Harlinger buitenwijken. Fijne buren, aangetrouwde familie van ons. Man, vrouw en twee zonen. Heel gewoon. Hij maatschappelijk werker, zij het huishoudelijke type in de zorgsector. De beide zonen nogal verschillend. De oudste een fijne knul met een flinke dosis ondeugd. De jongste, een rustige jongen, weloverwogen, maar voor ons duidelijk “anders”.
Hij voelt zich vrouw
Een paar jaar geleden hoorden wij dat “hij” zich een vrouw voelde. Verwarring… maar hij heeft toch al z’n tweede vriendin, Charlotte! Het duurde niet lang of zij meldde dat ze voortaan Sanne wilde heten en zich vrouwelijker ging kleden. Charlotte? Die bleef gewoon de vriendin. Sterker nog, volgend jaar juni trouwen ze en de beide trouwjurken hangen al in de kast.
Het ging natuurlijk allemaal iets minder snel en vanzelfsprekend dan ik het nu beschrijf. Heftige momenten hebben zich afgespeeld. Charlotte bleef aan Sannes zij.
Het jonge stel is heel open over de technische ingrepen in het VU-ziekenhuis in Amsterdam. Alles is op foto’s vastgelegd. Niet echt geschikt voor publicatie in SEUN. Maar toch waren Charlotte en Sanne enthousiast om hun verhaal met ons te delen. Een verhaal over ups en downs. Maar toch, vooral het verhaal over een bijzondere liefde tussen twee mensen, die innig van elkaar houden en zo stormen konden doorstaan.
Charlotte in Hoofdrol
Onlangs ging ik op een zaterdagmorgen op bezoek in hun gezellige woning in aan de in Harlingen. Ik had tevoren gezegd, dat Charlotte als partner van Sanne de hoofdrol in dit verhaal zou krijgen. Want eerlijk gezegd, als een meisje een relatie krijgt met een jongen, die meisje wil worden, dan gieren de vragen door mijn hoofd.
Over het moeilijke transitieproces had ik via de familierelaties genoeg gehoord. De meest prangende vraag aan Charlotte was eigenlijk: Hoe heb je het volgehouden?
Dat blijkt natuurlijk een super-achtbaan te zijn geweest. Met name tijdens de operaties en de hormoonkuren. Transformeren van het geslachtsdeel, de neuscorrectie en de bonusborsten. Dat was natuurlijk zwaar, maar het starten van de levenslange hormoonbehandeling dat zette de relatie gigantisch onder druk. Charlotte en Sanne woonden die periode nog in bij de ouders van Sanne, die het stel in lange –vaak nachtelijke- gesprekken en soms urenlange autoritten begeleidde naar het beoogde doel.
Transgender broer werd direct zus
Maar ook de oudere broer leverde een bijzondere bijdrage in het proces. Sanne vertelde dat haar broer de enige is, die zich na de mededeling dat “hij” voortaan een “zij” wilde zijn, zich nooit vergiste! “Ik werd van het ene op het andere moment geaccepteerd als zijn zus”, meldt Sanne met schittering in de ogen.
Gerucht
Maar dan toch Charlotte, jij was toch verliefd geworden op een jongen? ““Nou ik had bij gerucht al gehoord dat ze meisje wilde worden. Ik had wel een vriend gehad, maar viel toch eigenlijk op meisjes. Dat had ik nog nooit aan iemand verteld. Tegen mijn ouders zei ik steeds dat ik naar ‘iemand” toe ging….. en dat het goed zat! Ik kende haar via de jeugdband van het Leger des Heils, waar we allebei actief zijn. Eigenlijk vond ik hem nogal arrogant, maar aan de andere kant kon ik mijn ogen niet van hem af houden. Toen we een keer met elkaar in gesprek kwamen, was het alsof ik met een vriendin sprak. Het was duidelijk dat er iets tussen ons ontstond. “
Sanne grinnikt op de bank en kijkt mij vragend aan? Zij weet dat de vraag nu gaat komen: Ben jij dan plotseling door jouw transitie ook lesbisch geworden? Haar antwoord is even duidelijk als verrassend:
“Ik moet er niet aan denken dat ik zo’n harige man als vriend moet hebben. Dan ook nog die piemel, jakkes!” Waarvan akte.
Leger des Heils
Er wordt vaak beweerd dat het Leger des Heils en homoseksualiteit niet echt een gelukkig huwelijk is. Hoe hebben jullie dat ervaren?
“Nou ik denk dat binnen het kerkgenootschap iedereen wel weet hoe het zit tussen ons”, vertelt Sanne. “Ik heb een paar jaar geleden tijdens een muziekkamp een jurk aangetrokken en toen was het voor mijn leeftijdsgenoten wel duidelijk.”
Maar hoe was het om de eerste keer als “zuster” in de Legerzaal te verschijnen?
“Ik vond dat wel erg spannend, maar eigenlijk reageerde alle zaalbezoekers erg warm en accepterend. We spelen allebei ook in de Nationale Jeugd Brassband en worden daar als jonge vrouwen geaccepteerd zoals we zijn!”
Kinderen, is dat nog een toekomstbeeld?
Voor Sanne was dat eigenlijk een bevestiging van het feit dat zij al jaren wist: Ik ben een vrouw.
Maar later kwam ook het besef dat zij nooit kinderen van zichzelf zal krijgen. Toch hebben ze allebei wel een kinderwens. Over hoe dat dan het beste kan, zijn ze nog niet helemaal zeker. Wel staan ze inmiddels ingeschreven bij een Deense donorbank. “Daar kun je een aantal gewenste lichaamskenmerken opgeven en loop je niet het risico, dat de overbuurman later de donor blijkt te zijn”, aldus Charlotte.
“Maar Sanne zal een kind nooit de borst kunnen geven.” zucht Charlotte. “Dat zijn de moeilijke momenten dat je toch denkt zie je, ik zal nooit helemaal vrouw zijn” reageert Sanne.
Ik breek de spanning door te melden dat een man ook niet de borst kan geven.
We filosoferen nog wat verder over de mogelijkheid dat een bevriend homopaar, als donor zou kunnen optreden.
Charlotte glimlacht.
Is het proces afgerond?
Sanne neemt het woord: “Ik heb nog wel eens moeilijke momenten. Zelfs op hele mooie en bijzondere momenten, bijvoorbeeld nadat ik m’n trouwjurk uitgekozen had. Toen begon ik direct te huilen.
De angst dat ik er niet mooi genoeg uit zou zien op onze bruiloft en ik ondergesneeuwd zou worden door Charlotte overviel me.”
Ik lach: Nou dat is in ieder geval een vraag die een man zich nooit zou stellen!
Charlotte: “Ja maar dan ga ik ook weer twijfelen of ik Sanne niet overschaduw.”
De jonge vrouwen kijken samen terug op een moeilijke en hectische periode, die hen uiteindelijk alleen maar dichter bij elkaar heeft gebracht. De toekomst lacht hen toe.
“Zo nu en dan hebben we behoefte om het hoofd leeg te maken”, zegt Charlotte, “dan gaan we een weekendje weg of een dagje naar een pretpark. En dan praten over onze toekomstplannen en de bruiloft!”
Mijn vrouw en ik zijn uitgenodigd voor de trouwerij en wij zijn daardoor vereerd!
Nog een advies van mij aan de dames: ga elkaars trouwjurk tevoren eens bekijken…
Hun lachende reactie: “Gaan we echt niet doen, Wout!”