Plotseling stond hij bij ons voor de deur: Sjoerd Brandsma!
Wat leuk Sjoerd, riep mijn vrouw, kom binnen.
Ja uh, kijk ik kom hier als Jehovah’s Getuige aan de deur, vertelde/bekende Sjoerd. Maakt niet uit, zei Eef tegen Sjoerd zo snel, dat hij niet gemerkt kan hebben, dat zij van schrik slikte.
Sjoerd Vergunning
Een Jehovah’s Getuige en dan ook nog wel een goede bekende, de voormalige voorlichter van de gemeente Harlingen, ook wel bekend onder de bijnaam “Sjoerd Vergunning”.
Ik moet u bekennen, wij staan ook Jehovah’s Getuigen altijd netjes te woord, maar wel onder het motto “hoe komen we hier zo snel mogelijk van af!”
Gelukkig ligt de tijd van voet tussen de deur al lang achter ons.
Keurige mensen met hun blijde boodschap, die door veel gelovigen van andere kerkgenootschappen wordt gezien als een dwaling op grond van hun visie op de Bijbel.
We zaten toch wat ongemakkelijk tegenover elkaar op de bank in onze woonkamer.
De voorlichter en de journalist.
Nu als evangelist en…. ja hoe noem je dat tegenwoordig, zondaar?
Sjoerd hoe is dit zo gekomen? De man die jarenlang als secretaris van de plaatselijke afdeling van de PvdA het socialistisch gedachtengoed verspreidde nu in de rol waar ik in mijn jeugd nota bene voor geleerd had.
Want in mijn jeugd werd ik opgeleid tot evangelist bij het Leger des Heils.
Kortom de wereld op zijn kop.
Ooit had ik twee Mormoonse zendelingen van mij af weten te schudden door hen te confronteren met het journalistieke vijftal vragen: Wie, Wat, Waar, Waarom en Hoe!
Daar zou Sjoerd nooit intrappen, realiseerde ik mij.
Mijn nieuwsgierigheid won het van de verwarring.
Sjoerd! Jehovah’s Getuige!
Ook Sjoerd Brandsma blijkt met vragen van eeuwigheidswaarde te zitten. Niet dat hij zich dat nou altijd gerealiseerd heeft.
Als kind, tiener en jongvolwassene was hij een regelmatige kerkbezoeker. In het verdere leven speelde geloven geen hoofdrol.
Dagelijkse zaken bepaalden het levensritme.
Na zijn pensionering stelt hij vast dat een aantal mensen in zijn kennissenkring opvallend vrolijk is.
Zij lijken vrij zorgeloos door het leven te gaan. Dat verbaast Sjoerd.
In zijn werkzame periode heeft hij altijd met voorschriften en regels te maken gehad. De wetmatigheden bleken vaak als sanctie te dienen.
Een spanningsveld van leefregels, die vaak meer als straf werkten, maar geen oplossing voor werkelijke problemen vormden.
Maar deze kennissen staan zo stabiel in het leven. Wat is er met hen aan de hand, vroeg Sjoerd zich af.
Sjoerd ging op onderzoek uit en ontdekte dat zij allemaal Jehovah’s Getuigen waren.
Dat wekte nieuwsgierigheid.
De geloofsleer van de Jehovah’s Getuigen paste in de visie die Sjoerd zelf in geloofszaken bleek te hebben. Deze gelijkgestemdheid resulteerde in een eerste bezoek aan de Koninkrijkszaal, het “kerk”-gebouw van de Getuigen van Jehovah aan de Thorbeckestraat in Harlingen
Bracht dat de Grote Verandering? Het paste direct. “Ik weet waar ik aan toe ben”, omschrijft Brandsma zijn toetreding tot deze geloofsgemeenschap.
De gelijkgestemdheid, vrolijkheid en duidelijkheid van de geloofsleer hebben er toe geleid dat Sjoerd nu bijna dagelijks in Harlingen langs de deur gaat om huis aan huis te prediken.
En die andere functies dan? 12 jaar was Sjoerd bestuurder van het Zeekadetkorps en lang betrokken bij de PvdA. Al die functies vervult Brandsma niet meer.
Hij besteedt al zijn vrije tijd als gepensioneerde ambtenaar aan het brengen van de boodschap van Jehovah.
Dat er soms mensen zijn die minder hartelijk reageren, is voor hem geen probleem. Aan het eind van de dag kijkt hij slechts terug op de goede gesprekken. Hoeveel dat er zijn? “Mij past bescheidenheid en het gaat niet om getallen”, aldus Sjoerd Brandsma.