Al op haar zestiende droomde Jetty Boterhoek van de kunstacademie. Voor die droom werkelijkheid kon worden moest, naar eigen zeggen, eerst een flinke dosis levenservaring en zelfvertrouwen worden opgebouwd.
Jetty’s hoeky
Jarenlang was Jetty gelukkig in haar woon- en cadeauwinkel Jetty’s hoeky in Sint Annaparochie. De laatste twee jaren waren echter slopend, toen in 2008 de economische crisis uitbrak. Haar winkel begon steeds meer verlies te draaien en ze sliep ’s nachts niet meer door de financiële zorgen. Jetty’s hoeky moest sluiten. In die donkere periode begon Jetty met schilderen.
Van ondernemer naar gediplomeerd begeleidster in de gehandicaptenzorg en beeldend kunstenaar.
Wat begon als vrijwilligerswerk op de dagbesteding in het stationsgebouw van Harlingen, groeide, na de opleiding Maatschappelijke Zorg, uit tot een betaalde baan. Nu Jetty weer kon werken aan een stabieler bestaan, werd haar aandacht getrokken door een advertentie van Kunstacademie Friesland. Hoewel ze geen portfolio had voor de aanmelding, zag de aannamecommissie iets in haar creativiteit en ze werd aangenomen.
Kunstacademie
In mei van dit jaar zat ze bij de eerste lichting afgestudeerden van deze nieuwe kunstopleiding. Jetty schildert en fotografeert. Voor ons als Harlinger glossy zijn vooral de foto’s gemaakt in onze stad fascinerend. De schoonheid van het alledaagse Jetty zoekt niet de voor de hand liggende mooie plekjes, maar legt met haar camera de schoonheid vast van op het eerste gezicht de gewoonste dingen, een paaltje, een brievenbus, een verlaten terrasstoeltje en zelfs een putdeksel. Ze maakte een schitterende reportage van de vervallen loodsen op het Spaansenterrein. Stiekem sloop ze het terrein op. Het licht, de schaduwen en het lijnenspel van de blootgevallen balken maken van de karkassen van de gebouwen een onvermoed schitterend fotomodel. Een verroeste stoppenkast verandert van nutteloos, vergaan gebruiksvoorwerp in een kunststuk door de aandacht van de Jetty’s lens.
Harlingen is een dankbaar model.
Als Jetty met haar camera door de straatjes en steegjes van de binnenstad zwerft, of een wandeling langs de dijk maakt, verliest ze alle notie van tijd. Ze ziet een bijzonder beeld in de doodgewone dingen: oude treinsporen, een vergaan plankenpad, een trapje in de haven dat wel een likje verf kan gebruiken, verroest metaal dat een houten ton of heel gebouw bij elkaar houdt, een oud PTT verdeelstationnetje en achteloos achtergelaten schroefjes en cementemmers. Het is niet alleen de schoonheid van het alledaagse, maar ook de bekoorlijkheid van de vergankelijkheid. Afgebladderde verf, graffiti, roest, doorgerot hout, een verlaten terras in de winter, opgestapelde stoeltjes die lijken te wachten op de derrières van mensen die elkaar weer opzoeken voor een fijne lunch of gewoon een taartje op een doordeweekse dag.
Een juiste inschatting
Op haar zestiende durfde ze de kunstacademie nog niet aan. Achteraf een juiste inschatting zegt Jetty zelf. ‘In die vijf jaar op de kunstacademie heb ik geleerd kwetsbaar te durven zijn en mijn maskers af te gooien. Het was een bijzondere periode, waarin ik mijn medestudenten en mijzelf beter heb leren kennen, doordat we alles konden zeggen en konden tonen in onze kunst. Ik denk echt niet dat ik dat op mijn zestiende had gedurfd. Alle ervaringen, positief en negatief neem ik mee.’
Kijk eens op jettyboterhoek.nl.
Al haar foto’s zijn hier te bekijken én te bestellen.