16 april 1996 was een bijzondere dag in de Harlinger geschiedenis. De Skouburg werd na een grondige verbouwing en modernisering omgedoopt tot Studio Trebol.
“Studio” omdat de Friese commerciële omroep GPTV op de bovenverdieping werd gevestigd en “Trebol” omdat het Harlinger Theater deze historische naam al sinds begin van de zeventiger jaren droeg.
Trebol, het Spaanse woord voor klaver, was als naam gekozen omdat “Tre” verwijst naar de drie bruggen en “Bol” dat verwijst naar de bolwerken langs de Noord- en Zuidoostersingel.
Burgemeester Chris Arlman doopte het nieuwe gebouw met een champagne-fontein.
In ons glossy magazine SEUN publiceerde SEUN Media al eens het échte verhaal over Trebol. Lees het hieronder:
Het échte verhaal van Trebol: Meer dan 25 jaar geleden discussieerde de gemeenteraad van Harlingen over de toekomst van een theater in Harlingen. De raadsgesprekken gingen veel kanten uit, maar de belangrijkste insteek was: “Laten we er maar mee stoppen!”
door Wout Gerstel
Dat had alles te maken met de beheersvorm van het toenmalige Trebol. Een stichtingsbestuur gaf sturing aan een directeur met een flinke groep oproepkrachten. Daar wilde de gemeenteraad wel vanaf. Niet dat dat bestuur fouten maakte, maar de gemeenteraad wilde, zoals dat zo mooi
heet, Trebol “op afstand zetten”. Er waren de voorbije jaren miljoenen gereserveerd voor een nieuw multifunctioneel centrum. Alynia Architecten ontwikkelde een plan op de plek waar nu de nieuwbouw van de Maritieme Academie stond. Ik zat als verslaggever voor GPTV in de gemeenteraad en vroeg inzage in de ontwikkelde plannen. Merkwaardige becijferingen met theaterstoelen van honderden guldens per stuk lieten mij naar de telmachine grijpen. Het kon allemaal best een tandje minder. De stoelen die na 20 jaar nog steeds dienst deden, kostten ter vergelijking 27 gulden per stuk.
Trebol geprivatiseerd
De gemeenteraad en ons bedrijf kwamen tot een overeenstemming: Het verwaarloosde gebouw werd gerenoveerd en ingericht als een veredeld
dorpshuis. Het standpunt van de gemeenteraad was duidelijk: geen behoefte aan theaterproducties.
Voorzichtig werd toen al nagedacht over een fusie met de gemeente Franekeradeel en daar stond al een theater dat jaarlijks een forse bijdrage kreeg voor de exploitatie van voorstellingen.
Geen exploitatiesubsidie
Wat de gemeenteraad ook weigerde, was een exploitatiesubsidie voor het Harlinger “dorpshuis” Trebol. Onze familie was tè enthousiast om zich hier tegen te verdedigen en met optimisme gingen we aan de slag met ons
eigen theater zonder subsidie.
De Harlingers waren -het 1e jaar- laaiend enthousiast, maar helaas waren er heel veel mensen, die na één nieuwsgierigheidbezoek nooit meer
een voet over de drempel zetten. Slechts één jaar geen tekort! Nadat we het eerste jaar een kleine winst konden reserveren, was vanaf jaar 2 al duidelijk dat we bezig waren met een verloren strijd.
Gelukkig bemiddelde wethouder Jan Sijbenga toen dat de Maritieme Academie overdag een deel van Trebol zou gaan bevolken.
Woning op Midlumerlaan verkocht
Mijn vrouw Eef en ik verkochten ons -hypotheekvrije- huis aan de Midlumerlaan en stopten de opbrengst in Trebol. Geld dat in de volgende jaren de verliezen in Trebol compenseerde.
Het was in die tijd dat in Franekeradeel een onderzoek werd gedaan naar de bezoekers van de Koornbeurs. De buurgemeente besteedde
in die tijd 300.000 gulden per jaar bij een bezoekersaantal van 20.000. Dus snel uitgerekend: 15 gulden per theaterkaartje. Het bleek dat circa 2.000
mensen min of meer regelmatig naar de Koornbeurs gingen of zelfs een abonnement hadden. Onder hen een aantal welgestelde Harlingers, die dus
met subsidie van de buurgemeente hun portie cultuur in Franeker consumeerden.
Naar schatting kwamen jaarlijks tussen de 1.000 en 1.500 verschillende Harlingers in Trebol. Dus ca. 10% van de inwoners van onze stad. Hetzelfde percentage tussen bezoekers en inwoners als in Franekeradeel.
Bij de renovatie van Trebol ruim 25 jaar geleden eiste de gemeente dat er 20 jaar een zaal beschikbaar zou blijven met minimaal 400 stoelen.
In 2019 liep dat kettingbeding af en begrijpelijkerwijs was er geen ondernemer meer te vinden, die in Harlingen zonder gemeentelijke subsidie een zalencentrum voor 400 bezoekers wilde en kon exploiteren.